Natte Inkt

Mijn vader had een schriftje met de aanwijzingen voor zijn begrafenis. Hij was er lang op voorhand aan begonnen, dat wisten we.
Zijn doodsbrief zat keurig getypt in het schriftje, de namen van de kleinkinderen handgeschreven.
De richtlijnen waren duidelijk.
Zo wilde hij ons graag in het zwart zien verschijnen.
De mannen konden een zwart pak huren, op kosten van het sterfhuis, zo stond het er.
Zijn foto moest in de krant bij het doodsbericht. Voor de koffietafel dacht hij aan zaal X.
Een zaterdag, dat vond hij een geschikte dag voor zijn begrafenis.
Voor ons was het makkelijk om de wensen van de regisseur
uit te voeren, we konden zelfs lachen met het schriftje en
zijn onverwoestbare drang om greep te hebben op de dingen.
Alleen de zaterdag, dat is niet gelukt.

Morgen gaan we hem bezoeken, hij krijgt een bloem en een aai, misschien ook een lied.
Daarna zoeken we een grote tafel in een café, bestellen een glas of twee en praten hem levend.

Onmiddellijk ben ik gecharmeerd door zijn voorstel.
Hij heeft het gemaild. Twee woorden.
Warme kriebels in mijn buik, het wordt echt.
Natte inkt, eerst fluisterend, dan luidop, natte inkt.
Het voelt goed, het klinkt goed.
De naam van mijn blog is geboren, met dank aan mijn zoon.

Net nu ik na lang aarzelen besloten heb om mijn rimpels te adopteren,
lees ik dat de rijpere vrouw tegenwoordig in de mode is.
Ze wordt gevraagd door gerenommeerde modehuizen om op de catwalk
te defileren en ze mag rimpels hebben.
De oudere huid hoeft niet persé bestreden te worden.
Vanaf nu is het officieel: de mature vrouw mag zich goed voelen in haar los vel en krijgt daarvoor maatschappelijk respect.
Als je maar straalt en dat kan op elke leeftijd.

Dus kan ik als rijpere vrouw, weliswaar met een hoog meisjesgehalte,
perfect beginnen met een blog.
En dat is bij deze gebeurd.

Wat die rimpels betreft, stop met de spiegelkant te gebruiken die je huid uitvergroot, dan valt het best nog mee en Dries Van Noten mag mij altijd contacteren.