Author: Annemie Dirkx

Afgelopen week was Natte Inkt voor het eerst jarig. Een jaar lang heb ik nu en dan een blogje de wereld ingestuurd. Vandaag zou ik alweer schrappen en priegelen...

Ik weet het, onze bol warmt op, misschien vlugger dan verwacht, het gras is niet meer groen aan de overkant, struiken en bloemen liggen op apegapen. We hebben m...

Iets over tienen ‘s avonds. De trein sputtert even en staat dan stil. “Een technisch defect,” zegt de stem. Even later verduidelijking. “...

Mijn man heeft het opgegeven. Hij brengt me geen koffie meer in de tuin. Jammer, maar ik begrijp hem. Want afhankelijk van de dag, de zon en mijn vrouwelijke wi...

Een man komt de treincoupé binnen en gaat tegenover mij zitten. Het is een man om naar te kijken en dat doe ik dan ook. Een zestiger (denk ik), vriendelijk gezi...

Het jonge koppel heeft zijn intrek genomen in onze tuin, in een huisje onder de notenboom. De eenkamerwoning bevalt onmiddellijk. Het is de tweede keer dat we a...

Mijn moeders stem staat op het antwoordapparaat. Of ik de zomerbloezen wil meebrengen. Ze liggen in een plastic zak boven in de kast op haar slaapkamer. En het ...

Of er ooit wetenschappelijk onderzoek is uitgevoerd naar depressie bij bomen, ik zou het niet weten. Maar meer dan waarschijnlijk zit een boom ooit met de takke...

Als kind kregen we op zondag drie blokjes chocola bij het ontbijt. De repen lagen zusterlijk naast en op elkaar in een grote blikken doos. Keuze genoeg: witte, ...