Iets over tienen ‘s avonds.
De trein sputtert even en staat dan stil.
“Een technisch defect,” zegt de stem.
Even later verduidelijking.
“We staan stil, omdat de trein geen stookolie meer heeft.”
Verwondering, verbazing en ongeloof.
We kijken door de raampjes, de avond in.
“En of we de trein willen verlaten,” vraagt de stem later.
We praten met de andere gestrande reizigers,
want zo’n voorval schept verbondenheid.
Intussen draait het zwaailicht van de politie rondjes,
de auto’s worden tegengehouden aan de overweg.
Geen idee waarom, want zonder brandstof…
Een kleine bestelwagen van de NMBS arriveert.
De man is begripvol en sympathiek.
Hij kwijt zich van een belangrijke taak en
deelt water uit en suikerwafels in krakerige zakjes.
De conducteur legt uit dat er in de machinekamer geen enkele
aanduiding is die de stand van de brandstof aangeeft.
Buiten aan de wagon moet hij met een meetstaaf het niveau van
de brandstof peilen.
“Tja, we wonen in Limburg,” voegt hij er schouderophalend aan toe
en krijgt dan een oproep vanuit Brussel waar ons avontuur opgevolgd wordt.
De wagons worden weggesleept.
Meer dan anderhalf uur later, zien we in de verte de lichtjes van de reddende trein.
“De werken voor de elektrificatie van de lijn Mol-Hamont beginnen na
het bouwverlof,” staat vandaag in de krant.
Het nieuws krijgt een hele pagina.
Alleen maar voordelen met deze vooruitzichten.
Vanaf 2020 is het gedaan met Bokrijkachtige toestanden.
De suikerwafels in krakerige zakjes kunnen we dan ook vergeten.
