Mijn moeders stem staat op het antwoordapparaat.
Of ik de zomerbloezen wil meebrengen.
Ze liggen in een plastic zak boven in de kast op haar slaapkamer. En het blauwe fleecedekentje om ‘s middags onder te rusten.
Het hoeft vandaag niet en ik hoef niet terug te bellen.
Ze ziet mij wel verschijnen, zegt ze.
“Daaaaaaaag,” en dan is ze weg.
Als ik met de bestelling arriveer, zie ik op haar tafel
twee kleine blauwe briefjes volgeschreven.
Ze mist ook nog elastiekjes, een schriftje, opbergzakjes, een gehaakte handwerktas, de foto van een broer.
En oh ja, nog twee kapstoppen om broeken op te hangen en een pakje met nagelvijltjes. Die liggen in de grote, rode bestekdoos in de kast in de woonkamer.
En zo maakt mijn moeder van haar kamer ons huis.
Mijn moeder (2)
