Chocola

Als kind kregen we op zondag drie blokjes chocola bij het ontbijt. De repen lagen zusterlijk naast en op elkaar in een grote blikken doos.
Keuze genoeg: witte, bruine of zwarte. (ons chocoladejargon)
Met noten, met pralinévulling, met gepofte rijst, met banaan, met een soort koekjesvulling.
Als de keuze gemaakt was, brak mijn moeder de reep in twee stukken. De andere helft werd zorgvuldig ingewikkeld.
Om het genot zo lang mogelijk te laten duren, beet ik voorzichtig kleine brokjes af en liet ze smelten op mijn gehemelte. Een andere keer sneed ik minuscule stukjes op een broodplankje en verstopte de chocola in een zondags broodje.
Het recente chocoladenieuws maakt me ongerust.
“Als sommige exotische muggensoorten van soms niet meer dan een speldenknop groot zullen verdwijnen, dan is er geen chocolade meer. Zij alleen kunnen de cacaoplant bevruchten.” Zo staat het er.
Nooit geweten dat een mug van onschatbare waarde kan zijn.
Want zeg nu zelf, een leven zonder chocola is geen leven. Fondant met framboos of sinaasappel, fondant met noten en veenbesjes, of de laatste ontdekking, met dank aan een nichtje: fondant met karamel en zeezout.
Nu heb ik onze inheemse mug nooit hoog ingeschat, regelmatig haar zomerse zoemen verwenst en talrijke familieleden neergemept.
Na het lezen van dit artikel beloof ik plechtig dat ik in de toekomst het muggenvolkje met het nodige respect zal behandelen.
Je weet maar nooit.