In de stille tuin zoek ik de plekken waar straks de lente bloeit. Te fragiel om uit te graven. In sommige perken alleen maar onkruid, comfortabel genesteld met de air van een vaste plant. De notenboom knipoogt. “Inpakken,” lijkt hij te zeggen. In de kamers wonen verhalen van vroeger en nu, die kan ik niet alleen laten. Een doos vullen voor de kringloopwinkel, dat moet lukken. Misschien ook twee. Verdriet mag mee, zachtjes verpakt in dun papier om nu en dan te omarmen. Zoveel mensen die ik graag zie, ze passen niet in een verhuiswagen. Wat met de taal, de stapels wondere woorden? Ze hebben mijn maat. Ze blijven graag.
Voor iedereen een vlotte verhuis naar 2025. Bergen liefs, geloof, hoop en gezond verstand om stevig vast te houden en uit te delen.
