“The Voice,” mijn dochter houdt van het programma. Ze kijkt, luistert, oordeelt en wacht, hoopt dat de stoelen van de juryleden op het juiste ogenblik de paardenmolendans uitvoeren. Ik moet haar een berichtje sturen of bellen vanavond, omdat ik vermoed dat er een vervolgconcept in de maak is. Waarom ik dat denk? De laatste weken wordt het straatbeeld opgevrolijkt door foto’s van vrouwen en mannen. Zondagse jurk aan, strak in het pak, een opgeblonken lach vastgeplakt op een rechthoek fineerplaat. Sommige kandidaten herken ik van een quiz of een verkleedpartij op televisie, van anderen lees ik de naam voor het eerst. Ook de titels van de nummers staan op de borden. Muzikaal talent langs velden en wegen. Goedemorgen, morgen, wat een keuze. Ik parkeer in de buurt van een fotogalerij. Kwestie van me goed voor te bereiden op het uitbrengen van mijn stem. “Altijd aan jouw kant,” rijmt op strand. “Samen naar het strand,” lijkt me leuker. Wat denk je van “Het is Vooruit of achteruit.” Een perfect nummer voor huppelpasjes op een schoolfeest. ” U heeft al genoeg betaald.” Volgens mij strooit de zangeres met muntjes tijdens het refrein. “Kiezen voor zekerheid,” alleen maar zekerheid vind ik eerder saai. Het kan natuurlijk ook dat de pointe verstopt zit in de strofen. Spannend afwachten. “Voor Vlaamse welvaart.” Zo sluit je een deel van het publiek uit, terwijl cultuur net verbindt. Nog twee beloftevolle foto’s bestuderen. “Enkel met groen.” Spinaziegroen? Kikkergroen? Inktgroen? De laatste titel is een doordenkertje:”Morgen doen werken.” Stel dat alle kandidaten zich samen met Pommelien Thijs een weekend in een afgelegen kasteel afzonderen en daar hun nummers smelten tot één lied. Wat een vernieuwend concept. Ik zie het al helemaal voor me: “Samen naar het strand, altijd aan jouw kant. Welvaart, niet alleen in maart. Gegarandeerd spijt van alleen maar zekerheid. Groen groen grasje, de stemmen in mijn tasje. U straalt, heeft al genoeg betaald. Morgen is er weer een dag, werk ze. Vooruit en achteruit, van je ene, twee, hupsakee.” Straks bel ik mijn dochter.
Beloftevol
