Hij zit halfverstopt achter een kamerplant, maar ik herken hem. Een bekende plastische chirurg. Hij drinkt een glas bier en wacht op zijn eten. Ik schuifel ongemakkelijk op mijn stoel. Zou hij me door een professionele bril bekijken? Hij registreert de wandelpaden in mijn gezicht. Ik tuit mijn lippen. Botox nodig? Het kan hem niet ontgaan dat mijn oogleden dringend toe zijn aan een correctie. Nu glijdt zijn blik naar beneden, de plek waar bij de meeste vrouwen borsten wonen. Ik recht mijn rug, schouders naar achteren. Hij neemt zijn mes en strijkt de rimpels van de paprika glad, snijdt een stukje af, prikt het op zijn vork en eet. Mijn man vraagt waarom ik zo vreemd doe. “Heb je al gekozen?” “Ik neem de gevulde paprika,” antwoord ik. De huid van de dokter is glad, je weet maar nooit. Het eten is heerlijk. Ik hoor hoe hij alleen maar telefoongesprekken voert, operatiezones bespreekt? Hij glimlacht minzaam als hij de zaak verlaat, knikt nog even. “Het valt nog allemaal best mee, mevrouw,” hoor ik hem denken. Ik neem een slok van de ouzo die mijn man aangeboden krijgt door de zaak en recht mijn rug, schouders naar achteren.
In het restaurant
