Winterslaap

Sommige dieren doen het. De dieren die de winkels openhouden sluiten de deuren. De schrijvers draaien het deksel van hun inktpot dicht. Ze kruipen in hun bosbed, wensen elkaar een lange nacht en wuiven nog een laatste keer. “Tot in de lente,” galmen de dierenwoorden doorheen de bomen. Nog wat geritsel, wat bladgescharrel, een diepe zucht en daarna stilte.

Wat als ook wij in ons hol zouden kruipen onder de dikste dekentjes. Dicht tegen elkaar aan nestelen. Schuilen. Soezelen en over een paar maanden wakker worden tussen de krokussen. Wat als.

Het klinkt verleidelijk. Maar ik twijfel. Want ik verheug me ook op het winteren. Het aansteken van ontelbare kaarsen om met half dichtgeknepen ogen naar de vonkjes te kijken. Hete gemberthee en een blokje chocola. Het lezen van lijstjes met titels die ik misschien gemist heb. Het inpakken van wensen voor mensen die ik graag zie. Toch maar gaan voor de gewonigheid en de winterslaap een jaar uitstellen?