Op zomerse zondagochtenden overvalt me een zekere rusteloosheid. Is er ergens een rommelmarkt? Zou ik gaan? Ga ik? Meestal geef ik toe aan de onweerstaanbare drang om gulzig door de rommelstraten te kuieren en vooral om mensen te bekijken op zoek naar. Vandaag heb ik al een vijfeuroschat gevonden als ik haar zie. Ze loopt een paar meter voor me, houdt halt aan elke kraam, kijkt speurend rond en loopt weer verder. Ik kan niet anders dan haar volgen. En dan gebeurt het. Met een schok blijft ze staan en grist een boekje van een indrukwekkende stapel. “Eindelijk,” zucht ze. “Dit is het laatste deel, ohhh, ik ben zo blij.” Ze ziet mij staan en ritst haar trolley open. “Kijk, daarnet heb ik nog acht deeltjes van deze reeks gekocht, maar twintig eurocent per stuk. En nu heb ik het laatste deeltje.” Ze glundert. “Het laatste deeltje, ik heb het laatste deeltje. Meneer, hoeveel kost dit boekje?” “Een halve euro, mevrouw.” Ze rekent en denkt na, haalt dan resoluut haar portemonnee boven en geeft de man een euro. “De rest is voor u, meneer.” Net vooraleer ze haar schat veilig opbergt, lukt het mij eindelijk om de titel te lezen. “Hij ging en nam de liefde mee.” En dan is ze weg. Ik zie het voor me hoe ze thuis haar schoenen uitschopt en met een diepe zucht in de zetel ploft. Misschien laat ze de kurk eerst knallen? Als ik in de namiddag frambozenconfituur maak, vraag ik me af waarom hij ging en de liefde meenam. Als de glaasjes gevuld zijn, weet ik het nog niet. Misschien moet ik haar volgende zondag zoeken als ze begint aan een nieuwe reeks?
Zondagen
