We kijken samen naar de boeken in de etalage, de jonge moeder en ik. Haar baby huilt. Ze maakt sussende geluiden, schommelt met de kinderwagen, rijdt vooruit en achteruit. De baby geeft niet op. Zij laat zich niet uit haar lood slaan. Ze blijft titels lezen, afwegen wat ze gaat kopen. Het gehuil wordt krijsen.
“Het leven is niet elke dag Chanel, meisje.” Geamuseerd wacht ik op het vervolg, maar dat komt er niet. In de plaats daarvan herhaalt de moeder de levensles. Misschien vindt deze baby het later normaal dat het geluk niet elke dag in de bomen hangt. We lachen naar elkaar. Ik zie hoe ze op het einde van de straat een parfumerie binnenstapt. Wellicht om te spritsen met Eau Tendre van Chanel.
? nicely written!
Leuk stukje .