Ze liggen onderaan in haar kleerkast, een keurig stapeltje met blauw kaftpapier aangekleed, verstopt tussen een voorraad lakens en handdoeken. Op elk van de schriften een etiket met haar naam op. Ik houd ze stevig vast , deze onverwachte schat. Op de eerste bladzijde van elk schrift schrijft ze: ” Alles voor Jezus door Maria.” Ik zie haar zitten aan de keukentafel in het ouderlijk huis. Ze houdt de vulpen vast en denkt na. Want nadenken, dat is volgens de tip van haar juf de eerste vereiste als je wil schrijven. Ze denkt lang na en begint aan het opstel: “Indien ik een auto bezat.” Mijn moeder wordt opeens een meisje van dertien als ik haar dromen lees. Ze wil naar Parijs rijden . Ze plakt een mooie, zwarte auto en een verkeersbord tussen haar zinnen. Haar vader lacht en droomt mee, want als het geen oorlog was, dan… Haar moeder begint over God die het later zeker niet zal hebben over een auto. En dan spat de zeepbel uit elkaar. Voorlopig geen bezoek aan de hoofdstad van Frankrijk, geleerd in de aardrijkskundeles en met rood ingekleurd op de stempelkaart van Europa.
In een ander opstel mag ze op een vrije namiddag klompen gaan kopen. Ik proef haar geluk als ze met het geld door de straten rent en voor het uitstalraam mooie exemplaren zoekt. Ze stapt naar binnen, vraagt haar maat en kiest gekleurde klompen. Ze passen perfect. “Toen ben ik blij geweest,” is de titel van dit opstel.
Zo blader ik me de jaren veertig in en duik in het leven van een meisje dat veel later mijn moeder zal worden.
Heel leuk geschreven.