Net zoals in heel wat landen wil Bpost ook bij ons de niet-dringende post nog maar twee keer per week bezorgen. In Denemarken is dat al teruggeschroefd naar één keer. Wie bepaalt wat dringend is, vraag ik me af. Net dan belt de postbode aan. Ik vraag hem binnen voor een koffie, presenteer hem nog een chocolaatje. Misschien kan ik het onheil afwenden. Maar hij voert alleen maar uit.
Later op de dag zoek ik brieven van vroeger. Van mijn vader toen ik op kot zat. Hij legde een velletje carbonpapier tussen de bladen, zo kregen alle kotkinderen hetzelfde nieuws. Luchtpost van mijn Griekse correspondent, samengebonden met een elastiek. Flinterdunne blauwtjes met steevast op het einde: ” With love.” Later werd het: ” Hot, hot love,” en ben ik gestopt met schrijven. Ook al omdat hij zijn komst aankondigde. Ik vind een briefje van mijn dochter om sorry te zeggen, eentje van mijn zoon met twee woorden: ” Ja of neen.” Hij wilde zo graag een kat. Brieven van een lief, van vriendinnen, zussen en studenten. Klein geluk om te bewaren.
Nog liever schrijf ik brieven. Zorgvuldig kies ik papier en een kleur van inkt. In een aparte map zitten stickertjes om tussen de zinnen te strooien. Mijn laatste brief schreef ik in een warme Toscaanse tuin, omringd door rozen en olijfbomen. Zes kantjes vol voor mijn moeder. Ik word rustig van het gekringeling op papier, het plooien van het blad, het verstoppen van de brief in de omslag. Nu nog een postzegel : ik heb niets tegen meneer Philip, maar om een brief te versieren mag het net iets meer zijn, een kunstwerk, een vlinder of een bloem. Luisteren naar de plof in de brievenbus en dan gaat de brief op reis tot iemand hem, voorlopig nog, de volgende dag openmaakt. Binnenkort twee keer per week, later misschien één keer, nog later…
Bij deze een vurig pleidooi om een brief te schrijven naar je grote liefde, een vergeten schoolvriendin, een handvol politici, je favoriete schrijver, je buurman, je oma. Dan kan de postbode ook in de toekomst bij mij aan de keukentafel een koffie drinken met een chocolaatje.
Mooi!
Toen ik het nieuws op de radio hoorde, dacht ik: ‘Daar gaat ons Annemieke niet blij mee zijn! : )
Inderdaad. Volledig mee eens.