“Vandaag zou mijn vader honderd worden.” De woorden van mijn man vallen op de ontbijttafel. Honderd jaar, ik ben verrast en onder de indruk. De ochtend wordt opeens een beetje plechtig en verandert in een geschiedenisboek.
Mijn schoonvader heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt, de eerste auto’s in zijn dorp door de straten zien rijden. Studeerde in Leuven, kocht boeken, veel boeken, droomde zich een toekomst en ontmoette de liefde van zijn leven. Kreeg met haar zeven kinderen. Hij gaf les en discussieerde met studenten, hield van een glas, beluisterde muziek en speelde orgel. Hij werd opa van negentien kleinkinderen.
Hoeveel boekdelen kan je vullen met iemands leven?
Mijn man vindt het jammer van al die wijsheid die verloren gaat, de vergeten verhalen. Want hoe graag we zijn leven ook vasthouden, hoe eindeloos de herinneringen, een deel wordt door de tijd onherroepelijk uitgegomd.
Vandaag kijken we wat vaker naar zijn ingekaderde gezicht dat geamuseerd toekijkt, we praten over vroeger en hoe bijzonder hij was.
Honderd jaar geleden. De dag krijgt een gouden randje.
Heel mooi, ontroerend!