Koken

Mijn vriendin gaat voor het eerst bloedworst klaarmaken.
Ze laat zich uitgebreid informeren door de verkoopster.
“Bloedworst met appeltjes,” stelt die voor.
“Bloedworst met appeltjes en frietjes.”
Vol ongeloof kijkt de verkoopster haar aan.
“Bloedworst met frietjes?”
Mijn vriendin beschikt over een grote dosis humor, zou ze…
maar neen, ze meent het.
“Neen, geen frietjes, grijs brood,” raadt de verkoopster voorzichtig aan.
“Weet je,” troost ik haar, “Als morgen Sergio Herman gaat lopen met jouw combinatie, staan de uitgevers handenwrijvend aan zijn voordeur.
Maar jij bent Sergio Herman niet, jij bent een schrijfster.”

Zelf behoor ik ook niet tot de categorie van keukenprinsessen.
Ontelbare keren heb ik de kinderen horen zeggen:” Och, mama, je doet je best.” Veelzeggend en troostend tegelijk.
Zo wilde ik mijn huisgenoten verrassen met kwartels.
Onmiddellijk hoog gegrepen, ik weet het.
De vogels lagen langzaam bruin te worden in de pan, hun benen wijd open voor een gynaecologisch onderzoek.
De druiven die dienden om het gerecht te verfijnen, heb ik één voor één weggeplukt van hun steeltje en in mijn mond gestoken.
Een sjalotje dan maar. Fijne snippers dwarrelden in de pan
zoals sneeuw in het gras.
Ik voelde de blikken van de huisgenoten in mijn rug.
Voorlopig geen commentaar. In blijde verwachting.
Intussen waste ik de sla, heel voorzichtig om de blaadjes geen pijn te doen. Ik sneed schijfjes rode biet, gedurfd en zelf bedacht.
En dan was het zover: de kwartels verhuisden van de pan naar een mooi bord, op nog een mooier tafelkleed. Een roos uit de tuin in het midden van de tafel.
Ik zag hoe de huisgenoten een beetje aarzelend aan de vogel begonnen.
Bleek dat de beesten niet gaar waren.
“Wel mooi aangebakken,” zei mijn man troostend, “Een beetje te mooi.”
En zo is er altijd wel iets: aangebrand, niet gaar, te flauw, te dit of te dat.

Misschien kunnen mijn vriendin en ik de krachten bundelen en
dan serveren wij u kwartels, bloedworst, appeltjes en frietjes.